Choć
Tanzania jest pięknym krajem, w którym pełno jest widoków takich jak ten
ukazujący zachód słońca w Mtwarze nad oceanem Indyjskim, choć praca
zawodowa pochłania większość czasu i energii przychodzą chwile refleksji
nad tym, co się opuściło. Nie jest to bynajmniej ckliwa nostalgia.
Dzisiejszy świat dostarcza tylu możliwości szybkiego podróżowania czy
komunikowania sie, że jest to raczej spojrzenie na pozostawiony przeze
mnie świat z odległej perspektywy. Światem tym jest oczywiście Polska ze
wszystkimi jej problemami, moje miasto, moja rodzina mieszkająca w
kraju. Źródłem informacji o tym, co "tam" się dzieje są, co pewien czas
podróże do kraju, listy, zaprenumerowane Wprost, godzina dziennie
wiadomości z radia Polonia po angielsku, serwisy BBC International, CNN,
SKY News i parę innych odbieranych w telewizji satelitarnej przez wielką
antenę umieszczoną na dachu mojego domu.
Tak dobrze jest zaledwie od paru lat.
Dzięki temu wiem świetnie, co się dzieje w Waszyngtonie, Palestynie czy
w Australii. Nieco mniej
aktualne
są informacje z Polski, ale nie mogę narzekać. Zauważyłem, że w Afryce w
wolnych chwilach więcej niż w kraju myślę o sprawach bardziej ogólnych,
zasadniczych, żeby nie rzec filozoficznych. Tu życie płynie wolniej i
nie ma tej nerwowe krzątaniny, która coraz bardziej rzuca mi sie w oczy
u moich przyjaciół i kolegów, kiedy spotykam sie z nimi w kraju. Tu jest
się bardziej niezależnym od postępującej komercjalizacji życia, która
jest atrybutem tzw. "rozwiniętego świata" i coraz bardziej daje się
odczuć w Polsce. Nie oznacza to jednak dla mnie odcięcia się od tego, co
dzieje sie na świecie. Wręcz przeciwnie. Mam więcej czasu na śledzenie
światowych wydarzeń i posiadam dobry dostęp do źródeł informacji, o czym
wspomniałem wcześniej. Efektem tego jest fakt, że poświęcam im być może
zbyt wiele uwagi. Śledząc historyczne wydarzenia ostatnich lat ulegam
często chęci podzielenia się z kimś tym, co o nich myślę. Niestety albo
brakuje mi odpowiednich partnerów do dyskusji albo nie wykazują oni
większego zainteresowania. Aby dać upust moim emocjom siadam wówczas do
komputera i piszę listy do polskich gazet. To zwykle wystarcza. Na
wysłanie ich brakuje mi zdecydowania. Przetrwały one jednak w moim
komputerze i teraz nadarza się okazja podzielenia się nimi. Są to moje
bardzo osobiste odczucia i wiele osób może mieć odmienną opinię. Tym
niemiej wierzę, że są tacy, co podobnie myślą. Podaję je w niemal
niezmienionej wersji, takiej, w jakiej były pisane jakiś czas temu.